در راه بازگشت به خانه
چارلز سیمیک
عامل ویرانی قریب‌الوقوع ما
که از رادیوی ماشین موعظه سرداده‌ای
چه به‌موقع صدای لعن و نفرینت به گوش می‌رسد
وقتی که از این جاده‌های باریک و متروک به می‌گذرم
و به پسر پستچی فکر می‌کنم
که ارتش او را در تابوتی مهروموم شده
بازگردانده است.
خانه‌اش حوالی پیچ بعدی است
مرد مفلوک و احمق نشسته در حیاط خانه‌اش
و منتظر است که کسی به خانه بیاید
می‌توانم ببینم که تلویزیون در اتاق نشیمن روشن است
و بشنوم صدای خنده‌ی مستانه را در خانه‌ی خالی
مثل صدای قوطی‌های آبجو که به نعش‌کش بسته شده‌اند
پی‌نوشت:این شعر ۲۰ آگوست ۲۰۰۷ در مجله‌ی نیویورکر منتشر شده است.
در همین زمینه: چارلز سيميك ملك‌الشعراي آمريكا شد